50 Milyon, 50 milyon, 50 Milyon

Hani butun CHP'liler ve bilmemnemin gazetesi bile olamayacak kalitede, Fethullah'in sag kolu, yalaka, Soner Yalcin haric sozum ona "duayen" gazetecilerin gazetesi Sozcu, sanki Turkiye'de baska sorun kalmamis gibi RTE niye 50 milyon dedi diye dusunup duruyorlar ve halkin beynini bu konu ile dolduruyorlar ya? O dusunmeleri aptalliklarindan, ve dunya gezip gormedikleri icin oluyor, biraz da kapasiteleri olmadigi icin yazacak konu bulamadiklarindan oluyor. Mahalle karisi gibi dedikodu yapiyorlar. Sozde cok biliyorlar, hesap kitap yapiyorlar, onun oyu ile bunun oyunu topladik, 50 milyon degil 49 milyon ediyor falan diye. Eeee insan salak olunca, boyle oluyor. Hal boyle olunca sorunlari konusmak yerine, o bunu dedi, bu bunu dedi, muhtar bana kodu, emmim muhtara kodu muhabbeti yapiyorlar. RTE'nin danismanlari bunlardan akilli, haliyle. Yag kafaliyi kastetmiyorum, ABD'li danismanlarini kastediyorum. Soyle bir soru sorayim: Siz RTE'nin yerinde olsaydiniz, ve olene kadar basta kalmak isteseydiniz, kime yatirim yapardiniz? Ben soyleyeyim: genclige, hemen onlarin beynini yikardim modern cagin beyin yikama araclari ile (yani okullar). Ama tabi yeni nesil yetisene kadar idare etmek lazim, yani biraz da orta yasa yatirim yapmak gerekiyor. Hatta gocmen ulkelerinin bir felsefesi vardir (Almanya bu felsefeyi kabullenmemistir, ve yasadigi asimilasyon sorunlari bundan dolayidir). Derler ki, gocmen gelen ilk nesil kayip nesildir, onlari asimile edemezsiniz, onun icin ikinci nesile yatirim yapmaniz lazim ki ikinci nesil anne babalarinin geldigi yeri unutsun, bizim olsun. Evet yani okul cagindaki cocuklar! Tercihen 7 yasindan baslayarak, en az 12 yil beyinlerini yikayacaksin. Ornek verelim: ABD'de her sabah ilk okulda (eyaletine gore, hatta okul bolgesine gore degisebilir, benim gordugum boyle), ulkeye, devlete, vatana, bayraga baglilik yemini ettiriyorlar. Ama yukarida da dedigim gibi orta yas da lazim bu cocuklar yetisene kadar. Simdi sorayim: Turkiye'nin 40 yasinin altindaki nufusu kac? Hee, simdi gidin arastirin, bulun, ondan sonra 50 milyon sayisi ile bir karsilastirin bakalim. Yaaaa, siyaset devlet kavgasidir, devlet kavgasi da cihan kavgasidir. Oyle beyinsiz insanlarin ve capsiz gazetecilerin becerebilecegi bir is degildir. Kafanin calismasi gerekiyor.

Not: Yine bu blogda bir yerde, bir zamanlar Anitkabir kaldirilacak yazmistim. Bana inanan muhtemelen olmamisti, ama tekrar yineliyorum: Anitkabirin ilk once yeri degistirilecek, ondan sonra da Anitkabir ortadan kaldirilacak. Oyle bazi kendini yazar zanneden, ancak gunluk cerez yazilar yazabilen kisilerin, biz gidip nobet tutariz, demesi ile falan bu degismez. Hadi engelleyebiliyorsan engelle bakalim!

Ihanetin Belgesi

https://www.theguardian.com/commentisfree/2017/jul/06/turkey-crisis-justice-defence-democratic-values

Every day, tens of thousands of Turkish citizens are walking to demand justice. We began in Ankara on 15 June and we are marching to Istanbul, walking for almost 20km (13 miles) every day. We are demanding justice and the rule of law for everyone living in Turkey.

This is a long journey – 432km. The walkers have endured heavy rains on the mountains and scorching heat along the plains. Our numbers have already exceeded 40,000, and we expect tens of thousands more to join us over the coming days. A chant resonates in my ear all day long: “Hak, hukuk, adalet” – rights, law and justice.

Regardless of our political views, we are united under one single cause: justice. We walk peacefully. We do not respond to the laying of bullets on the road in front of us, or the manure dumped on our camping sites. When bullies try to provoke us with insults we respond only with applause. Our peaceful but steely determination is our greatest asset.

There is no precedent for this in our republic's history, brought on by a regime which seeks mainly to protect itself

Last July, Turkey suffered an attempted coup. But a second, more insidious coup took place five days later, when the Justice and Development party (AKP) government declared a state of emergency, suspending the rule of law and parliamentary democracy. Since then Turkey has been ruled by decree. The government has sacked around 105,000 civil servants without any proper explanation. It has arrested large numbers of academics, journalists, and even members of parliament, on politically motivated charges. Fear has started to reign in our society.

To make things worse, in April the government sponsored a referendum to give the president sweeping new powers. Although the Organisation for Security and Cooperation in Europe said the referendum was conducted unfairly and unlawfully, and short of the standards set by the Council of Europe, the AKP used it to consolidate its one-man authoritarian rule, making the state of emergency permanent.

Injustice, arbitrariness and discrimination have become defining features of the AKP regime. That is why we are demanding justice first. The “right to justice” is a basic human right. It encapsulates the cardinal principles of rule of law: independent courts and judiciary, the right to a fair trial and equal access to the law for all citizens.

FacebookTwitterPinterest

 Photograph: Sedat Suna/EPA

The authoritarian regime has stripped away this right from Turkish citizens. Our country’s highest court has declared itself powerless and incompetent to review the legality of the laws decreed by the government. Judges who attempt to be independent and impartial face immediate removal and criminal indictment. Lawyers who represent political opponents of the regime face the prospect of arrest. On Wednesday, the director of Amnesty International Turkey and several other prominent human rights activists were detained without cause. Our prisons are at capacity: criminals are being released early to make way for political dissidents and journalists. Where individuals are investigated or indicted, their families too can lose their legal rights. Collective punishment has re-emerged.

Advertisement

The new authoritarianism in Turkey is characterised by a parliament that has only limited powers of legislation, by newspapers that misrepresent the facts and often amount to a government-sponsored megaphone that smears any opposition, by courts that merely sign off decisions taken elsewhere, and by expensive government rallies sponsored by state funds. Meanwhile, public demonstrations are almost always prohibited by law – this is despite the fact that the right to protest injustice is recognised by the Universal Declaration of Human Rights. This is a crisis, with no precedent in our republic’s history, brought on by an authoritarian regime that seeks mainly to protect itself.

We are not alone. The world is seeing a rise of extremists, illiberal populists and dictators. There are important differences in the degree of oppression, but there are also commonalities. Dictators learn from one another. They conspire together against democracies. They ruin their countries and force their people to seek refuge abroad. How should liberal democrats respond? We need to develop and share internationally new democratic means to challenge the powers of illiberal populists and the new generation of dictators.

'We've lost democracy': on the road with Turkey's justice marchers

Read more

The only principled response to this authoritarian challenge is to renew and strengthen our commitment to democratic values. And that must come from words and deeds that instil hope. Hope is contagious. I see it grow every day on the tired but resolute faces of those who walk beside me. Solidarity breeds courage. Soon hundreds of thousands will join us.

As our numbers grow, so does our collective sense of courage. Our walk indicates our determination to defend freedom of expression and our right to peaceful demonstration in Turkey. We are walking to remind those who choose to rule by decree and intimidation that ours is a social contract: we, as citizens, submit to the authority of the state in exchange for the protection of our rights.

We are walking to restore that contract; we are walking to restore democracy, justice and our hard-earned fundamental freedoms. We are walking to lift the deceptive veil of “democracy” from what is in fact a harsh authoritarian regime. Our march will end at the gates of the prison in Istanbul that houses so many of this regime’s victims. But we hope it will mark the beginning of a new societal movement for justice, one that will resonate beyond Turkey’s borders.

TURKCE TERCUMESI:

http://www.gazeteduvar.com.tr/gundem/2017/07/07/kilicdaroglunun-guardiana-yazdigi-makalenin-tam-metni/

DUVAR – CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, Adalet Yürüyüşü’nün İstanbul’a ulaştığı sıralarda İngiliz gazetesi The Guardian için bir makale kaleme aldı. CHP lideri, ‘Türkiye’nin otoriterliğe kayışını durdurmak için yürüyoruz’ başlıklı makalede, ‘adaletsizlik, keyfilik ve ayrımcılığın AKP rejimini tanımlayan özellikler haline geldiğini’ yazdı.

Makalenin tam metni şöyle:

‘ONBİNLERCE KİŞİ DAHA KATILACAK’

Her gün onbinlerce Türkiye vatandaşı adalet talebiyle yürüyor. 15 Haziran’da Ankara’dan başladık ve her gün yaklaşık 20 kilometre yürüyerek İstanbul’a gidiyoruz. Türkiye’de yaşayan herkes için adalet ve hukukun üstünlüğü talep ediyoruz.

Bu, uzun bir yolculuk – 432 kilometre. Yürüyenler dağlarda yoğun yağmur, yaylalarda kavurucu sıcaklara karşı koydu. Sayımız şimdiden 40 bini geçti ve önümüzdeki günlerde onbinlerce kişinin daha bize katılmasını bekliyoruz. Bütün gün kulaklarımda bir slogan çınlıyor: ‘Hak, hukuk, adalet’.

Siyasi görüşümüz ne olursa olsun, tek bir dava için birleşmiş durumdayız: Adalet. Barışçıl biçimde yürüyoruz. Önümüzdeki yola serilen kurşunlara veya kamp alanlarımıza bırakılan gübreye tepki göstermiyoruz. Bizi hakaretlerle provoke etmek isteyenlere sadece alkışla yanıt veriyoruz. Barışçıl ama çelik gibi olan irademiz, en değerli varlığımız.

Türkiye geçen temmuzda bir darbe girişimine sahne oldu. Fakat beş gün sonra, AKP hükümeti olağanüstü hal ederek hukukun üstünlüğünü ve parlamenter demokrasiyi askıya aldığında ikinci ve daha sinsice bir darbe meydana geldi. O günden beri Türkiye kararnamelerle yönetiliyor. Hükümet doğru düzgün bir açıklama yapmaksızın yaklaşık 105 bin devlet memurunu görevden aldı. Siyasi suçlamalarla, çok sayıda akademisyeni, gazeteciyi ve hatta milletvekillerini tutukladı. Toplulumuza korku hükmetmeye başladı.

‘AKP REJİMİNİN TANIMLAYICI ÖZELLİKLERİ…’

İşleri daha da kötüleştirecek biçimde, hükümet nisan ayında cumhurbaşkanına geniş yetkiler veren bir referandum düzenledi. Avrupa Güvenlik ve İşbirliği Teşkilatı’nın (AGİT) referandumun adil olmayan ve hukuksuz bir biçimde düzenlendiğini, Avrupa Konseyi standartlarının altında kaldığını açıklamasına rağmen, AKP olağanüstü hali kalıcı hale getirerek bu oylamayı kendisinin tek adam yönetimini güçlendirmek için kullandı.

Adaletsizlik, keyfilik ve ayrımcılık AKP rejiminin tanımlayıcı özellikleri haline geldi. Öncelikle adalet talep etmemizin nedeni de bu. Adalet hakkı, temel bir insan hakkı. Hukukun üstünlüğünün esas ilkelerini kapsıyor: Bağımsız mahkemeler ve bağımsız yargı, adil yargılanma hakkı ve bütün vatandaşların hukuka eşit biçimde erişimi…

‘HAPİSHANELERDE YER KALMADI’

Otoriter rejim Türkiye vatandaşlarını bu haktan mahrum bıraktı. Ülkemizin en yüksek mahkemesi, hükümetin kararnameyle çıkardığı yasaları gözden geçirmek konusunda kendi kendisini yetkisiz ve yetersiz ilan etti. Bağımsız ve tarafsız davranmaya çalışan hâkimler hemen görevden alınıyor ve haklarında iddianame hazırlanıyor. Rejimin siyasi muhaliflerini savunan avukatlar tutuklanma riskiyle karşı karşıya. Çarşamba günü, Uluslararası Af Örgütü’nün Türkiye direktörü ve bazı önde gelen insan hakları savunucuları sebep gösterilmeksizin gözaltına alındı. Hapishanelerimizde yer kalmadı: Siyasi muhaliflere ve gazetecilere yer açmak için suçlular erken tahliye oluyor. Kişiler hakkında soruşturma açıldığında veya iddianame hazırlandığında, aileleri de yasal haklarını kaybedebiliyor. Toplu cezalandırma yeniden ortaya çıktı.

‘GAZETELER HÜKÜMET MEGAFONU GİBİ’

Türkiye’deki yeni otoriterliğin özellikleri şunlar: Sadece sınırlı bir yasama gücüne sahip olan bir parlamento; gerçekleri çarpıtan ve her tür muhalefete iftira atarak çoğunlukla hükümet destekli megafonlara dönüşmüş gazeteler; işleri başka yerlerde alınmış kararları imzalamaktan ibaret olan mahkemeler ve devlet kaynaklarını kullanarak düzenlenen maliyetli hükümet mitingleri. Bu arada, ‘adaletsizliği protesto etme’ hakkının Evrensel İnsan Hakları Sözleşmesi’nde tanınmış olmasına rağmen, kitlesel gösteriler neredeyse yasayla yasaklanmış durumda. Bu, sadece kendisini korumayı amaçlayan otoriter bir rejim tarafından yaratılmış ve cumhuriyetimizin tarihininde bir benzeri olmayan türden bir kriz.

‘YALNIZ DEĞİLİZ’

Yalnız değiliz. Dünya aşırılıkçıların, dar görüşlü popülistlerin ve diktatörlerin yükselişine sahne oluyor. Baskı derecelerinde önemli farklılıklar söz konusu ancak ortak yanlar da var.Diktatörler birbirlerinden öğreniyor. Demokrasilere karşı birlikte hareket ediyorlar. Ülkelerini mahvediyorlar ve kendi halklarını yurtdışında yaşamaya zorluyorlar. Liberal demokratlar buna nasıl yanıt vermeli? Dar görüşlü popülistlerin ve yeni nesil diktatörlerin iktidarlarına meydan okumak için uluslararası çapta yeni demokratik araçlar geliştirmeli ve bunları paylaşmalıyız.

Bu otoriter meydan okumaya verilecek tek ilkeli yanıt, demokratik değerlere bağlılığımızı yenilemek ve güçlendirmektir. Ve bu, ümit verici sözcükler ve eylemlerle yapılmalı.  Umut bulaşıcıdır. Benimle birlikte yürüyenlerin yorgun ama kararlı yüzlerinde, umutlarının her gün arttığını görüyorum. Dayanışma cesaret doğurur. Kısa süre içinde yüzbinlerce kişi bize katılacak.

‘DEVLET OTORİTESİNİ BİR ŞARTLA KABUL ETTİK’

Sayımız arttıkça, kolektif cesaret hissiyatımız da artıyor. Bu yürüyüş, Türkiye’de ifade özgürlüğü ve barışçıl protesto hakkını savunma kararlılığımızı yansıtıyor. Ülkeyi kararnamelerle ve korkuyla yönetmeyi tercih edenlere, toplumsal bir sözleşme yapmış olduğumuzu hatırlatmak için yürüyoruz: Biz vatandaşlar olarak devlet otoritesini, haklarımızın korunması karşılığında kabul ediyoruz.

Bu sözleşmeyi yeniden tesis etmek için yürüyoruz; demokrasiyi, adaleti ve güçlükle kazanılmış haklarımızı yeniden tesis etmek için yürüyoruz. Esasında sert bir otoriter rejimin üzerindeki yanıltıcı ‘demokrasi’ örtüsünü kaldırmak için yürüyoruz. Yürüyüşümüz İstanbul’da, bu rejimin çok sayıda kurbanını ağırlayan hapishanenin kapılarında sona erecek. Fakat bunun, Türkiye’nin sınırları dışında da yankı bulacak türden, adalet için yeni bir toplumsal hareketin başlangıcı olmasını umuyoruz.”